Het Verzetje nr. 4 / 2011 www.kleinverzet.nl

www.kleinverzet.nl

Colofon Het Verzetje Officieel orgaan van de Drienerlose Wielervereniging Klein Verzet Postadres: E-mail: Website: Bankrelatie:

D.W.V. Klein Verzet, Postbus 217, 7500 AE Enschede [email protected] www.kleinverzet.nl Rabobank 31.67.98.304 t.n.v. Klein Verzet te Enschede

Bestuur Voorzitter: Matthijs Dam Antaresstraat 13 7521 ZK Enschede 06-51570252

Secretaris: Martijn Schreuders Brinkhuisburg 53 7511 MK Enschede 06-10324986

Voorzitter Technische commissie: Robert-Jan den Haan Witbreuksweg 381-202 7522 ZA Enschede 06-16334174

Voorzitter Evenementencommissie: Niels Leferink Boekelerschoolpad 6 7548 EA Enschede 06-30683608

Penningmeester: Arjen Wilts Witbreuksweg 383-212 7522 ZA Enschede 06-21105451

Trainers Trainer wegrennen: Trainer spinning:

Rob Froeling Matthijs Kruijsen

Redactie Adriaan van den Berg Brinkstraat 303 7541 AR Enschede 06-43691435

Vera Overdevest Deurningerstraat 344A 7522 CP Enschede 06-12930299

Niels Haak Fazantstraat 79 7523 DM Enschede 06-24305632

Mirjam Visscher Mina Krusemanstraat 97 7513 HC Enschede 06-20253289

Overigen

2

Hoofdsponsor:

Rabobank

Editie: Kopijsluiting: Trainingstijden:

Nummer 2, 2012 12 september 2012 Zie p. 47

Het Verzetje nr. 4 / 2011

Inhoudsopgave Redactioneel



Van de voorzitter









4









5

Wie ben ik...(1)? 6 KV’er in het buitenland(1)

9

Band of Brothers: De slag om de Ardennen

14



Wie ben ik...(2)? 18 De fiets van...









20

KV pokertoernooi









21

Brabantse Ardennen









23

Vakantie in de Vogezen







26

KV’er in het buitenland(2)

32

Nacht van Hengelo



34

KV’er in het buitenland(3)

38

De vuurdoop

















42

Verjaardagen









46

Trainingstijden









47

Het clubblad van DWV Klein Verzet

3

www.kleinverzet.nl

Redactioneel Deze editie van Het Verzetje is dikker dan ooit! Naast de bekende rubrieken als ‘Wie ben ik....’ en de ‘KV’er in het buitenland’ een aantal unieke verslagen van gebeurtenissen van de afgelopen drie maanden. Er zijn verhalen te lezen over de vakantie in de Vogezen, de Brabantse Ardennen en het jaarlijkse KV pokertoernooi. We maken kennis met Jasper van Hal en Arjen Gebraad in ‘Wie ben ik...?’, alvorens de fiets van Arjen de nodige aandacht te geven in de rubriek ‘De fiets van....’ Een heroïsche veldslag was het, de slag om de Ardennen. Te lezen in het verslag ‘Band of Brothers’. Het verhaal gaat over drie dappere strijders, moedig en volhardend om de zware dag te overleven. Sportief succes is er ook. Niels Leferink wint de Nacht van Hengelo bij de amateurs, de week ervoor de ronde van Eibergen. Een impressie van deze dag in Hengelo, geschreven door Niels Haak. Als afsluiter dit keer ‘De vuurdoop’. Een verslag van de eerste amateurwedstrijd van Adriaan.

e i t c a d e r e d

Veel leesplezier!

4

Het Verzetje nr. 4 / 2011

Van de voorzitter Door Matthijs Dam De juni-editie van Het Verzetje is meestal de mooiste van het jaar, we zitten midden in het wielerseizoen en Klein Verzet is volop in bloei. Er is een hoop gebeurd de laatste maanden. Gisteravond was ik nog getuige van de overwinning van Niels Leferink tijdens de nacht van Hengelo, wat een feest! Dit was alweer zijn 2e overwinning op rij, want een week eerder wist hij de ronde van Eibergen al te winnen. Ook het profprogramma tijdens de nacht van Hengelo was de moeite waard. Mark Olieman mocht, dankzij zijn overwinning bij het District Kampioenschap Oost, tussen de profs aan de start verschijnen. Onder het genot van een heerlijke barbecue hebben we hem kunnen aanmoedigen. De afgelopen maand stond de Klein Verzet agenda bomvol. Het hoogtepunt was de jaarlijkse Hemelvaartsvakantie. Ook dit jaar zijn we weer een week naar de Vogezen geweest. Gelukkig was de nieuwe kleding net op tijd binnen, zodat deze mee kon naar het zonnige Frankrijk. Met een mooie groep van 23 man hebben we een geweldige week gehad. Bij deze wil ik de evenementencommissie nogmaals bedanken voor de organisatie! Net terug van de Vogezen konden we al onze harde training in resultaten omzetten bij het UTK tijdrijden. En resultaat had de trainingsweek, want met 2x goud en 2x brons gaat Klein Verzet dik aan leiding in het UTTC klassement. Bij de mannen ging Mark Olieman er met het goud vandoor. Het brons was weggelegd voor Adriaan van den Berg. Bij de dames wist Iris Bosch beslag te leggen op het goud en was het brons voor Vera Overdevest. Een mooie oogst! Voor iedereen die volgende keer een beter resultaat wil halen tijdens het UTK hebben we een nieuwe training op de donderdag; de intermediate training. Deze training wordt gegeven door oud KV-lid Niels Beekman. Zoals de naam van de training doet vermoeden ligt het niveau van de training tussen de toertraining en wedstrijdtraining in. De intermediate training heeft hetzelfde karakter als de wedstrijdtraining, met het verschil dat het voor iedereen toegankelijk moet zijn. De training start om 18.00u bij de trappen van het sportcentrum. Sportieve groet, Matthijs Dam

Het clubblad van DWV Klein Verzet

5

www.kleinverzet.nl

Wie ben ik...?(1) Naam: Jasper van Hal Leeftijd: 22 jaar. Studie: Scheikundige technologie/ Chemie technologie. Waar kom je vandaan?: Voordat ik ging studeren woonde ik in Veenendaal. Een stadje tussen Arnhem en Utrecht, naast Ede & Wageningen. Racefiets of MTB/cyclocross-fiets: MTB! Is meer tussen de natuur en avontuurlijker, alhoewel racefiets ook wel leuk is als het wat minder platfietsen wordt. Lid van Klein Verzet sinds: Eind 2011. Hoe ben je bij Klein Verzet terecht gekomen?: Google. Hoe zag je fietscarrière er tot nu toe uit?: Ik heb tot op heden alleen nog maar geld moeten inleggen. Wat zijn je beste resultaten?: Mountainbiken met sneeuw, op sneeuw. Wat was je mooiste ‘KV moment’ tot nu toe?: Dat Frank T. heel nochalant van een afvalberg ”affietst” op een regenachtige mtb-training. Want dat zou toch wel kunnen! Echter fietsen was in dit geval modderglijden gevolgd door een headfirst crash downhill. Wat zijn je fietsdoelen voor 2012?: Afstand vergroten en coherent snelheid vergroten. Vooral lekker fietsen dus. Doe je nog aan andere sporten of heb je aan andere sporten gedaan?: Ik doe ook aan Honkbal! Wat voor fiets heb je en hoe is je fiets afgemonteerd? : Ik heb een Merida BIG.NINE TFS 900-D (29er) en nog een oude 26er in Enschede: een Merida matts sport.

6

Het Verzetje nr. 4 / 2011

Wat is je favoriete versnelling?: De snelste. Wat is je favoriete klim?: De Korte Jan op de Amergongen (mtb)route. Tegen welke klim zie je het meest op?: De BOB13 op de Leersum (mtb)route, alhoewel ik hem steed beter weet te pakken. Wat is je favoriete muziek?: Momenteel van jazz zoals Esbjorn Svenson trio en Nik Bartisch’s Ronin en van groove metal zoals Monuments en Uneven structure. Het kan redelijk uiteen lopen en wilt nogal veranderen van jaar tot jaar. Ook livemusic vind ik erg leuk en sta ik open voor vele stijlen. Wat is/zijn je favoriete film(s)?: Voornamelijk Britse films. Wie zou je het liefst uit je wiel rijden?: Meestal heb ik twee wielen nodig. Bier of ijsthee?: Ice tea. Met wie zou je wel eens een mueslireep willen eten?: Met een hongerige koala. Alberto Contador of Lance Armstrong?: Tomato potato. Wie zou Klein Verzet voor de volgende introtraining moeten vragen?: Een hele grote berg met ski-lift.

Het clubblad van DWV Klein Verzet

7

www.kleinverzet.nl

Studeren moet wel betaalbaar blijven. Ga je studeren en op kamers wonen? Dan heb je een rekening nodig die tegen een stootje kan. En omdat je als student graag fit wilt zijn doen we je een mooi en sportief aanbod. Open een Rabo StudentenPakket of verhuis je bestaande Raborekening en ontvang flinke korting op de Xtra-card of ontvang één jaar gratis inboedelverzekering.

Open een Rabo StudentenPakket en ontvang flinke korting op de Xtra-card. Rabobank. Een bank met ideeën.

rabobank.nl/enschede-haaksbergen

8

Het Verzetje nr. 4 / 2011

KV’er in het buitenland (1) Door Frank Slooten Bulgarije is niet een van de bekendste landen van Europa. Wanneer je mensen vertelt dat je stage gaat lopen in Bulgarije raadt 80% van de mensen de hoofdstad niet, laat staan dat iemand 2 buurlanden van Bulgarije kan noemen. Toch hebben mensen wel een idee van Bulgarije en de meeste mensen zullen het omschrijven als een grijs land waar oude, norse, corrupte mannentjes met een snor je een poot proberen uit te draaien. Op de oude vrouwtjes met snor De Nevski kerk, een van de van het openbaar vervoer na, klopt mooiste bouwwerken van Sofia. dit beeld niet. Tuurlijk, het land is arm en de corruptie is nog lang niet uitgebannen, maar mensen zijn er vriendelijk, spreken verbazend vaak Engels en als ze geen Engels spreken willen ze je altijd helpen. Kortom een geweldige plek om drie maanden te mogen leven, stage te lopen én te mogen wielrennen. Leven met Bulgaren Bulgarije mag meer Westers zijn dan veel mensen denken, toch zijn er cultureel wel een paar lastige dingentjes. Zo is ja en nee knikken voor de Bulgaren precies het tegenover gestelde van de Nederlandse manier. Raar als iemand vriendelijk nee knikt en je vervolgens netjes helpt. Waarschijnlijk heb ik ook al aardig wat dingen misgelopen door het vriendelijk ja knikken wanneer mij iets gevraagd werd. Om die verwarring te voorkomen werk ik nu meer met handgebaren en ben ik inmiddels de woorden ‘da’ en ‘ne’machtig. Een ander typisch Bulgaars ding zijn de markten. Ze verkopen hier echt alles op straat. Bloemen, fruit, schoenen, een aanrecht en zelfs grafstenen heb ik in marktkraampjes zien langskomen.

De Bulgaarse oplossing voor grote stenen tijdens het aanleggen van een weg..

Het clubblad van DWV Klein Verzet

Paard en wagen kom je hier nog gewoon tegen.

9

www.kleinverzet.nl

Stage bij een ambassade De ervaringen met het Bulgaarse volk is erg leerzaam, maar ik ben naar Sofia gekomen om stage te lopen op de Nederlandse Ambassade. Een leerzame en interssante plek waar ik altijd al graag een kijkje in de keuken wilde nemen. De ambassade bestaat uit vijftien mensen die zich bezig houden met consulaire, politieke en economische zaken. Het is erg leuk om te zien hoe paspoorten worden gemaakt, hoe de discussie rondom de toetreding van Bulgarije in de Schengenzone verloopt en om te zien hoe het Nederlandse bedrijfsleven ondersteund wordt. Ikzelf houd me bezig met het laatste waarbij ik me naast het werk voor mijn masterthesis bezig houd, namelijk met berichtgeving naar Den Haag en zoeken naar handelspartners voor Nederlandse bedrijven. Kortom genoeg om te doen en te ervaren.

Zelfs op de ambassade hebben we fietsen.

De fiets moet mee Een stage in Sofia heeft de gelukkige bijkomstigheid dat de stad naast Vitosha Mountain ligt, een van de hoogste bergen van het land. Die geeft niet alleen een geweldig uitzicht vanuit mijn appartment, maar is ook een geweldige kans om eens wat meer bergop te fietsen dan de Tankenberg of het gebruikelijke klimmertje in Gildehaus. Vandaar heb ik ervoor gekozen om naast mijn koffer vol dagelijkse kleren ook een koffer met mijn wielrenfiets mee te nemen. Na het demonteren van het stuur, derailleur, pedalen, zadel en wielen pasten mijn fiets in een daarvoor speciaal gemaakte tas, die ondanks de demontage van mijn halve fiets nog steeds verdomd groot en onhandig was. Het was in ieder geval een voordeel dat de aardige mevrouw aan de incheckbalie vergeten was mij een extra toeslag voor die rare koffer te laten betalen. Sticker om het handvat, op de band voor ‘odd size’ bagage en een kleine drie uur later stond mijn fiets onbeschadigd op het vliegveld van Sofia. Hierbij was onbeschadigd voor mij toch een beetje een verrassing, omdat ik weet hoe er met de gemiddelde koffer wordt omgegaan op een vliegveld. Daarnaast bedacht ik me in het vliegtuig dat er nog steeds 8 bar in mijn bandjes zat. De combinatie van 8 bar en 10 km hoogte was in mijn berekening 2x bam in het bagageruim en op naar de winkel om nieuwe banden te halen. Dit viel gelukkig mee en met twee volle banden kon ik een mijn fietsavontuur in Bulgarije beginnen.

10

Het Verzetje nr. 4 / 2011

Vitosha mountain vanuit mijn appartement

Let op de auto’s! Fietsen in Bulgarije is geen makkelijke taak. In de eerste plaats door het verkeer. Al in het vliegtuig werd ik door een oplettende stewart, die zelf in het nationale team van Bulgarije had gefietst, gewaarschuwd voor het verkeer in Bulgarije. Met name auto’s zouden niet malen om een Nederlandse wielrenner meer of minder. Het was dus opletten geblazen. Na mij eerste fietstocht wist ik echter dat auto’s niet het probleem waren. Tuurlijk, Bulgaren rijden als mafkezen en de helft van de auto’s zien eruit alsof er ieder moment een onderdeel af kan vallen. Daarnaast staan er op de helft van de wegen geen strepen en op de wegen waar wel strepen staan wordt hier totaal niet op gelet. Een Bulgaar gaat naar hartelust van links naar rechts waarbij strepen slechts een advies voor de positie op de weg zijn. Maar eerlijk is eerlijk, de Bulgaren weten hoe ze daar mee om moeten gaan, ze hebben een aardig verkeersinzicht en laten elkaar altijd voor wanneer ze invoegen. Het rijden tussen de auto vind ik, in tegestelling tot de meeste adviezen, helemaal niet zo verschrikkelijk gevaarlijk. Nee, let op fietsers!! Fietsers en voetgangers letten, in tegenstelling tot de auto’s, helemaal niet op en hebben geen idee wat hun plaats binnen het verkeer is. De gemiddelde Bulgaar steekt, onder het motto ‘hoor je niets dan komt er niets’, gewoon over. Erger dan wandelaars zijn fietsers. De fietspaden zijn hier niet al te breed en bij een tegenoverkomende fietser heb ik altijd het gevoel dat dat maar net gaat passen. De Bulgaren stralen dat in zijn geheel niet uit, maken geen enkel oogcontact en fietsen stug door. Bij elke gepasseerde Bulgaarse fietser ben ik blij dat dat geen frontale boting is geworden. Nog erger is het wanneer je een Bulgaarse fietser wilt inhalen. De fietsende Bulgaren rijden op het midden van het fietspad en slingeren alsof ze dronken zijn. Het is dus altijd maar de vraag aan welke kan je ze moet inhalen. Je moet ze in ieder geval inhalen zonder eerst te bellen. Ze horen je simpleweg niet en wanneer ze je dan wel horen, schrikken ze zich kapot en knijpen ze vol in de remmen. Met als gevolg dat ik mijn eerste botsing met een Bulgaar al kan afvinken. Gelukkig is het uurloon van de fietsenmaker 6 euro en is de service hier prima. Het clubblad van DWV Klein Verzet

11

www.kleinverzet.nl

Vitosha Eenmaal ongeschonden de stad uitgekomen kan ik de stess van de stad van me af laten vallen en beginnen aan een heerlijke klim van zo’n 15 tot 25 kilometer. Er zijn twee hoofdwegen die, met hier en daar een zijtak, naar de hoogst gelegen wintersportdorpjes lopen. De hoofdweg vanuit Dragalevski is de zwaarste. Deze is ongeveer 20 kilometer lang en brengt je tot een hoogte van 1800 meter. Het vervelende van deze klim is dat hij, op een kilometer na, helemaal uit kasseien en klinkertjes bestaat. Deze weg heb ik een keer gefietst, maar na 40 kilometer rammelen heb ik bestoten deze klim voortaan te laten voor wat het is. Alleen de kilometer asfalt met een slingerende steile weg naar het klooster neem ik zeker nog een keer. De hoofdweg vanuit Boyana is een mooie en geleidelijke weg die naar 3 hoofdpunten leidt. De eerste twee heb ik inmiddels afgelegd en het uitzicht op Sofia en omgeving vanaf 1800 meter hoogte is iedere keer adembenemend. Verder kun je ook heerlijk fietsen op het vlakke gedeelte aan de noordkant van Sofia. Heerlijk om van dorpje naar dorp te rijden en het echte Bulgaarse platteland, inclusief paard en wagen, te zien.

Op de top van Vitosha met Sofia in de achtergrond.

Bulgarije is een veelzijdig land waarbij ik nog zou kunnen uitwijden over het extreme weer, de staat van de wegen, de mooie gebouwen of de andere steden die ik heb bezocht in dit land waar de normaalste dingen gek en de gekste dingen normaal zijn. Ik moet echter ook nog wat overhouden om tijdens de tochten met Klein Verzet te vertellen, wanneer ik in augustus weer terug ben. Iets waar ik me erg op kan verheugen.

12

Het Verzetje nr. 4 / 2011

Het clubblad van DWV Klein Verzet

13

www.kleinverzet.nl

Band of Brothers

Slag om de Ardennen Een waarheidsgetrouwe vertelling van hoe drie charmante bescheiden mannen hun heldenstatus bereikten. Door Erwin Zeekant en Matthijs Dam Edwin: “Tijdens het Ardennenweekend was de Waalse Pijl eigenlijk wel vaste prik. De langste afstand was de 220 km die ik in 2010 met Erwin en Matthijs reed. De rest durfde niet. Ik denk dat Matthijs nog steeds trots is dat hij na 200 km in het wiel geplakt te hebben mij op de Thier de Coo eraf gereden heeft toen ik een hongerklop kreeg.” Matthijs: ”Iedereen weet dat je als wielrenner eerst het bordje van een ander moet leeg eten. De lolbroeken onder jullie denken misschien dat ik dat iets te letterlijk genomen heb, maar in tijden van koers piepen jullie wel anders!” Erwin: “Je kunt het plakken noemen, ik noem het intelligentie. Je kunt het je gewoon niet veroorloven om jaren na dato nog steeds geconfronteerd te worden met het falen op de klimmen waar de jongens van de mannen gescheiden worden.” Het was vrijdag 14 mei 2010. Met het angstzweet tussen de billetjes zaten de Klein Verzetters gezamenlijk de weersvoorspelling voor de volgende dag te bekijken; de dag van de Waalse Pijl. Voor hen die hier niet mee bekend zijn; vroeger was de belangrijkste uitdaging tijdens de hemelvaartsvakanties de Waalse Pijl. De Waalse Pijl wordt verreden op de zaterdag na Hemelvaart en is een oude route van de vandaag bekende profkoers. De weersvoorspellingen waren zeer slecht, temperaturen van maximaal 10 graden en veel regen werd voorspeld. Voor de gemiddelde Klein Verzetter reden genoeg om vooral niet te lang op de fiets te gaan zitten. Maar niet voor drie dappere mannen, bij jullie ook wel bekend als ‘dé helden’: Edwin, Erwin en Matthijs. Samen maakten zij plannen om de volgende dag de langste afstand te trotseren. Vroeg opstaan was een must want ze moesten op tijd in Spa aanwezig zijn, zodoende zou de wekker 14

Sander had het mooi bekeken en lag nog lekker in zijn bedje.

Het Verzetje nr. 4 / 2011

om 6 uur moeten gaan. Matthijs had nog even het vermoeden dat hij in de zeik genomen werd en de volgende ochtend in zijn eentje om 6 uur bij het ontbijt zou zitten, maar toch besloot hij te vertrouwen op de bikkels die de tocht met hem zouden gaan volbrengen. Zaterdag 15 mei was het dan zover. Met genoeg kleding om de ergste kou en regen te trotseren stonden Edwin, Erwin en Matthijs klaar om te vertrekken. Vanuit de huisjes gingen nog wat slaapkamerraampjes open om de drie uit te lachen en vooral succes te wensen in de regen. Terwijl de grappenmakers weer hun bedje inklommen vertrokken de bikkels om 6.45u op weg naar Spa. Aangezien het verblijf vlak langs het laatste deel van de route was werd het laatste deel van de route eerst gereden. In het halfdonker en in de mist werden als eerste La Haute Levée en Le Rosier beklommen. Eenmaal bij de start in Spa aangekomen volgde de inschrijving en werd het bordje van de 220, dat diende als heldenbewijs, op de fiets gemonteerd. Bij de eerste klimmen bleek steeds wel dat Edwin de sterkste was die dag. Op La Redoute was hij dan ook als eerste bovenaan. Deze klim moet al na 13km worden bedwongen. Halverwege de klim was het ineens afgelopen met de mist en bewolking en brak de zon door. Altijd lekker als je bent voorbereid op regen, veel te warm aangekleed moest de tocht vervolgd worden. Tot overmaat van ramp was er bij de bevoorradingspost geen eten meer te krijgen. Volgens de organisatie kwam dit doordat een aantal voorgangers asociaal veel eten mee hadden genomen.

Het clubblad van DWV Klein Verzet

Martijn Brand steelt de bevoorradingspost leeg.

15

www.kleinverzet.nl

Met een zwaar gebrek aan voldoende voeding werd de tocht vervolgd. Gelukkig voor Edwin had hij nog een lekker gelletje. Deze caloriënbom bewaarde hij voor de laatste drie cols. Voor hen die het niet weten, de finale van de Waalse Pijl bestaat uit de Stockeu gevolgd door de Wanne en als laatste de Thier de Coo. Iedereen die ooit in de Ardennen gefietst heeft krijgt al zweterige handjes bij de gedachte aan deze klimmetjes. Het moeten afstappen tijdens één van deze klimmen is not done (Robert-Jan!) en daar zal je voor altijd aan herinnerd worden. Reden genoeg om in je beste doen bij deze klimmen aan te willen komen. Op zich is het ook mogelijk om dit stuk eenvoudig over te slaan of om tijdens dit stuk patat te eten. Over beide opties is informatie te verkrijgen bij Sander Kommeren. De tussenliggende 175 kilometer slaan we voor het gemak even over aangezien deze niet interessant zijn. Wel kan verteld worden dat Edwin enkel op kop wilde fietsen omdat hij nog enige angst had na een bepaald scheten-incident met ome Gijs. De laatste kilometers Uiteindelijk kwamen de helden dan aan bij het laatste en ook zwaarste stuk van de Waalse Pijl. In de afdaling naar de Stockeu besloot Edwin om zijn gelletje naar binnen te werken. Dit gelletje zou hem genoeg energie moeten geven om die twee ‘wielplakkers’ eens goed eraf te Edwin Drost: poefen. Echter pakte dit niet helemaal Gesneuveld op de Thier de Coo. naar wens uit en was Erwin op de Stockeu ruim als eerste boven. Dat had Edje niet helemaal voorzien en al snel werd er verwijtend gewezen naar de inhoud van het gelletje. Tijdens de tussenliggende klim, de Wanne, kon Edje maar niet ophouden over de telleurstelling van het veel te dure gelletje. Maar zo kondigde hij aan, op de laatste klim zou hij het stel nog wel even inpakken. Als laatste col stond de Thier de Coo op het programma, hier moest het dan gaan gebeuren. Met de laatste restjes energie schakelden de drie naar het buitenblad om in volle sprint hun plekje in de heldenrangorde veilig te stellen. Als eerste kwam Erwin boven, gevolgd door Matthijs. Met een beschaamde kop kwam Edwin als laatste boven. Een hongerklop zou de boosdoener zijn van zijn teleurstellende eindplek.

16

Het Verzetje nr. 4 / 2011

Nadat Edwin op de Thier de Coo weer een beetje bijgekomen was van zijn verlies vervolgde de drie hun tocht richting het huisjespark. Om 17.30u werden de drie, met 225 km op de teller, als ware helden onthaald. Sander was zelfs zo onder de indruk dat hij besloten had een deel van de patat, die die avond besteld was, voor de helden over te laten. Edwin zat echter zo stuk dat hij geen hap meer door zijn keel kreeg, maar gelukkig was het allemaal meer dan waard geweest. En zo, jongens en meisjes, bereikten de drie charmante bescheiden mannen een echte heldenstatus. En vergeet niet; iedereen die de 220km (zonder afstappen!) weet te volbrengen is een held. Alleen sommigen helden zijn wat meer held dan anderen..

Helden! Kijk ze eens charmant zijn!

Het clubblad van DWV Klein Verzet

17

www.kleinverzet.nl

Wie ben ik...?(2) Naam: Arjen Gebraad Leeftijd: 22 jaar. Studie: Biomedische Technologie. Waar kom je vandaan?: Mijn wortels liggen in Capelle aan den IJssel, nabij Rotterdam. Racefiets of MTB/cyclocross-fiets: Racefiets en MTB. Lid van Klein Verzet sinds: februari 2012. Hoe ben je bij Klein Verzet terecht gekomen?: Ik had mijn MTB gekocht en zag op de website van Klein Verzet staan dat er ook MTB-trainingen werden gegeven. Dus ben ik maar meteen lid geworden. Hoe zag je fietscarrière er tot nu toe uit?: Vanaf mijn 16e reed ik wel eens een rondje op de hybride (Merida) van mijn vader. Later heb ik deze van hem overgekocht. Eind 2010 hebben mijn broer en ik beiden een racefiets gekocht (hij een Jan Janssen Eclypse, ik een Jan Janssen Tour de France). De Merida heb ik toen mee naar Enschede genomen. Als ik in een weekend bij mijn ouders ben, gaan mijn broer en ik altijd een flink stuk fietsen. In februari heb ik deze ingeruild voor een MTB, een Trek 6300. Hiermee probeer ik als het even kan aan de MTB-trainingen op woensdag mee te doen. Na de colleges maak ik ook regelmatig zelf een mooie ronde. Wat zijn je beste resultaten?: Oei, lastige vraag. Ik heb nooit aan wedstrijden meegedaan of zo. Ik vond het een hele presentatie toen mijn broer en ik een paar weken geleden rond het Haringvliet waren gereden, een afstand van 150 km. Dat was dus op de Jan Janssen. Wat mijn MTB betreft nog niets noemenswaardigs. Wat was je mooiste ‘KV moment’ tot nu toe?: De MTB-trainingen op woensdag. Met uitzondering van de keer dat ik met mijn MTB in de sloot was gereden.

18

Het Verzetje nr. 4 / 2011

Wat zijn je fietsdoelen voor 2012?: Kopenhagen. Met vrienden ga ik deze zomer met de trein naar Denemarken en fietsen over een aantal eilanden naar Kopenhagen. Dit is op de stadsfiets en we nemen tentjes en andere kampeerspullen mee in overvolle fietstassen en een fietsaanhanger. We leggen ongeveer 50 km per dag af, dus dit is niet echt een sportieve prestatie, maar wel een hele leuke manier van reizen. Doe je nog aan andere sporten of heb je aan andere sporten gedaan?: Tot de brugklas heb ik geturnd. Ook heb ik een tijdje geskatet en de sportschool bezocht, maar dit mag geen naam hebben. Wat voor fiets heb je en hoe is je fiets afgemonteerd?: Mijn MTB is een Trek 6300 met Shimano Deore. Mijn racefiets is een Jan Janssen Tour de France, afgemonteerd met Shimano 105. Wat is je favoriete versnelling?: Volgens mij is dat op mijn MTB ongeveer 32-17 en op mijn racefiets ergens bij de 39-14. Heb ik nu iets verstandigs gezegd? Wat is je favoriete klim?: Lonnekerberg. Leuk mountainbikegebied en vlakbij Enschede. Tegen welke klim zie je het meest op?: Weinig klimervaring, maar de Van Brienenoordbrug bij Rotterdam vind ik na een lang stuk fietsen vaak ook wel zwaar. Wat is je favoriete muziek?: Beatles, Sam Cooke, Stevie Wonder, Oasis, James Taylor, Ane Brun, Roosbeef. En de betere accordeonmuziek natuurlijk, want die speel ik zelf heel graag. Wat is/zijn je favoriete film(s)?: Ben niet zo’n filmkenner. Ik moet denken aan Into the Wild en Goodbye Lenin. Wie zou je het liefst uit je wiel rijden?: De beide Schleckjes. Bier of ijsthee?: Een biertje. Wat mag ik jou aanbieden? Met wie zou je wel eens een mueslireep willen eten?: Ben eigenlijk meer van de Sultana’s. Alberto Contador of Lance Armstrong?: Lance Armstrong.

Het clubblad van DWV Klein Verzet

19

www.kleinverzet.nl

Wie zou Klein Verzet voor de volgende introtraining moeten vragen?: Joost Posthuma. Welk evenement zou Klein Verzet (vaker) moeten organiseren?: Ik ben benieuwd naar de intermediate-trainingen. Ik hoop dat ik het tempo bij kan houden. Met de tourtraining op maandag ben ik altijd verhinderd.

De fiets van... Nu we Arjen wat beter kennen is het tijd om kennis te maken met de fiets van Arjen. In februari heb ik een nieuwe mountainbike gekocht. Het is een Trek 6300. Ik had eerst een oude hybride fiets die nog van mijn vader is geweest. Deze voldeed niet meer aan de wensen en daarom hem ingeruild voor een MTB aangevuld met het geld dat ik heb verdiend met studentassistentschappen. Het is een wit-met-grijs-en-rode Trek 6300, gekocht bij Ten Tusscher. Versnellingen: Shimano Deore M591, 10 speed Remmen: Avid Elixir 1 hydraulische schijfremmen Pedalen: Shimano SPD-klikpedalen Zadelpen: Bontrager SSR Stuurpen: Bontrager Race Lite Voorvering: RockShox Recon Silver met spiraalveer, lock-out op afstand, 100 mm veerweg Wielen: Shimano M525 naaf en Bontrager AT-850 velg Banden: Schwalbe 26x2” Hij bevalt prima. Ik heb een MTB gekocht, omdat ik het leuk vind om hier in Twente door de bossen te crossen en het ruige terrein te verkennen. Op woensdag doe ik mee met de MTB-trainingen. Ik wil nog nog altijd de Holterberg beklimmen, de plek waar ik met de oude hybride vorig jaar ben lekgereden. De tourritjes op de racefiets (Jan Janssen Tour de France) bewaar ik dan voor de weekenden dat ik bij mijn ouders ben. Dan trek ik er vaak samen met mijn broer op uit.

20

Het Verzetje nr. 4 / 2011

KV pokertoernooi Door Melanie Lindenberg Op de nationale dag van de zwerdieren was het ook aan onze KV’ers om de huizen uit te trekken en rond te zwerven door de beruchte straten van Bothoven, op weg naar het jaarlijkse Klein Verzet pokertoernooi. Dé aangelegenheid waar je als echte man eens kan laten zien hoe strategisch je bent, wat voor ons dames vooral erg veel plezier opleverde. Maar nadat de spelregels waren uitgelegd lieten wij ons niet op onze kop zitten natuurlijk. Nu ga ik alleen wat te snel in mijn verhaal, zo gezegd was iedereen aan het rondzwerven door Bothoven de één was wat sneller op plaats van bestemming dan de ander, maar uiteindelijk bereikte iedereen, (zelfs de commissie!) het huis van Martijn. Hier werden we door een echte gastheer verwelkomd. Een lekker kopje thee, of een glaasje vers geperste jus, niets was teveel. Zo hadden onze hersenen de benodigde vitaminen binnengekregen voor optimaal functioneren en misschien maar goed voordat we aan het sterkere spul gaan. Werkt vast in ons voordeel! (een beetje goedgelovig mag wel toch?) Uiteindelijk had ook de organisatie het huis gevonden en zo kon met het bier, de pokersets en de prijzen dan echt het toernooi beginnen! Zoals eerder al gezegd werden voor de dames (en Sander sloopt de stoel. de enkele heren die het toch ook niet zo heel vaak spelen) de spelregels nog even kort samengevat. Onze eigen topchef, Sander zorgde voor de humoristische aftrap door, door een stoel te zakken. Misschien toch iets te veel van je eigen lekkernijen geproefd?!? Gesplitst in twee groepen gingen we de strijd aan. Helaas vanaf nu het verhaal maar van één tafel want ik kan mezelf nog steeds niet in tweeën splitsen. Aan onze tafel waren de verschillen groot. De een speelt met een (bijna) echt pokerface en de ander met een hoge strijdlustigheid, want ja, wie wil er nou niet zo een mooi roze stuurlint?!

Mark V.

Het clubblad van DWV Klein Verzet

Tessa

21

www.kleinverzet.nl

Helaas heb je bij poker toch meer aan bluf en zodoende pakte Mark Vroling al snel veel fiches bij de andere spelers weg. Gelukkig was er gezorgd voor lekkere versnaperingen die dit verlies wel weer dragelijk maakte. Zo konden we ons geluk niet op wanneer Martijn weer een stokbroodje uit de oven haalde. Lekker met kruidenboter. Ook aan chips en bittergarnituur mocht het natuurlijk niet ontbreken. Maar naast eten moet er natuurlijk gepresteerd worden. “Opa” Jernst liet zich niet kisten door Mark en bood nog goede tegenstand. Ik moet helaas toegeven dat mijn deelname in het spel minimaal was. Maar gelukkig mocht mijn camera mee en heb ik zodoende nog een aantal foto’s kunnen schieten. Helaas waren de andere ook niet tegen Mark opgewassen. Hoeveel bier Mark ook ophad (oefening baart kunst natuurlijk ;-)), we waren niet sterk genoeg. Zo won Mark bij onze tafel de eerste ronde. Tijd voor de volgende ronde die met ongeveer 7 KV’ers voortgezet werd.

Voor de mensen die daar niet meer aan meededen werd gezorgd voor ander vermaak. Met het genot van de gezellige muziek hebben we verschillende potjes gepest, waar we als vrouwen toch een stukje beter in bleken te zijn. Gevolgd door natuurlijk het hipste spel wat er is: Stef stuntpiloot. Je kan zelf wel invullen hoe hoog het niveau aan het einde van de avond was ;-). Met gezellige muziek hebben we ons dus prima kunnen vermaken tot de heren ook éindelijk klaar waren met het spel. En dan is daar onze nieuwe pokerkampioen, hoe onverwacht: Mark Vroling! Kunnen we je al spotten met een mooi roze stuur? Natuurlijk kunnen we ook een tweede en derde plaats toewijzen. Deze gaan naar Arjen (2e) en de gastheer van de avond, Martijn (3e). We kunnen dus spreken over een toffe avond waar veel gelachen, gepraat en gestunteld is!

22

Het Verzetje nr. 4 / 2011

Brabantse Ardennen Door Robert-Jan den Haan Nadat het weekendje Brabantse Ardennen in eerste instantie afgeblazen moest worden wegens slecht weer, kwam er een herkansing twee weken later in het weekend van 5 en 6 mei. Matthijs, Martijn, Niels, Alex en ikzelf vertrokken naar Overijse, net ten zuidoosten van Brussel. Met drie profkoersen per jaar is Overijse een bekende fietsplaats in Vlaanderen; de Brabantse Pijl, de Druivenkoers en de Druivencross. Alle drie de koersen worden gekenmerkt door één eigenschap: korte, maar steile klimmetjes! Een mooi gebied voor trainingskilometers. Na een late aankomst op vrijdagavond en een goed ontbijt op zaterdagochtend, werd de route voor de dag uitgestippeld: 15 klimmetjes in de directe omgeving werden opgenomen in een route van ongeveer 70km, te beginnen met de plaatselijke ronde van de Brabantse Pijl. Met de route klaar werd onze export Nederlander uit Leuven ingelicht van de plannen. Gijs zag een stukje fietsen wel zitten en zo waren we met 6. Tijdens het wachten op Gijs werd het maar al te duidelijk dat het toch wel een mannen weekend was, vooral Schreuders moest het ontgelden bij acties die mijzelf deden denken aan de middelbare school. Rond het middaguur vertrokken we daarna om als eerste de Hagaard, Hertstraat, Ijskelderlaan en Schavei te bedwingen. Direct op de eerste klim werd er al flink doorgereden, maar natuurlijk werd er netjes boven op de klim gewacht. Op de tweede klim waren de verschillen al helemaal zichtbaar door de steentjes die er vochtig bij lagen. Na het rondje in Overijse zelf ging de route naar het noordoosten, richting Huldenberg, om daar de Smeysberg op te sprinten. De Smeysberg is mijn persoonlijke trainingsheuvel, je kan een mooi kort rondje rijden om dan vol omhoog te fietsen a max 17%. Op de terugweg hebben we hem natuurlijk ook nog even naar beneden gedaan om de topsnelheid van de dag op de teller te zetten. Het clubblad van DWV Klein Verzet

23

www.kleinverzet.nl

Op elke klim was er onderlinge strijd, vooral door Niels, Alex en mijzelf. Niels kon de korte klimmetjes goed aan met al zijn explosiviteit en kwam vaak als eerste boven. De tweede plaats was meestal een strijd tussen Alex en mijzelf (die Alex bleek een taaie klant, die viel maar niet stil, een echte diesel). Martijn, Matthijs en Gijs waren iets minder aan het strijden en vooral lekker aan het toeren, maar zo nu en dan kwamen ze plots rap boven. Nu heb ik al een stuk of 5 klimmetjes genoemd, allemaal met stukken boven de 10%, maar we hadden er toch nog geen 20 kilometer opzitten. Gelukkig werd de afstand tussen de klimmetjes nu iets groter. We fietsten verder richting het oosten, naar Wallonië, om daar via een mooi lusje nog wat klimmetjes mee te pakken. De route was zo uitgestippeld dat we in de buurt van Leuven uitkwamen, zodat Gijs af kon slaan (die had nog een ‘afspraakje’, inmiddels weten we genoeg!). Op de terugweg stond er nog één zware klim op het programma, de Moskesstraat. Mocht je het Vlaamse toppenboek van Luc Verdoodt kennen, hij staat er in, uit mijn hoofd op plaats 16. 49 meter hoogteverschil, gemiddeld 9% (redelijk vlakke aanloop) maximaal 17% en: hele echte kasseien die al jaren niet meer onderhouden zijn. Zelfs nu de weg weer opgedroogd was slipte mijn achterwiel nog steeds constant weg. Na de eerste slip is het beentempo compleet weg en door de S-vorm in de klim en spleten tussen de kasseien moet je goed opletten waar je heen stuurt. Met een beentempo van zo’n 40 omwentelingen per minuut kom ik boven. Matthijs is maar wat blij als hij boven is, bang dat hij uit zou moeten klikken en weg zou glijden op de kasseien. En nu was het nog droog! ’s Avonds vertrok de KV delegatie naar Leuven om Gijs een bezoek te brengen. Die zit daar heel aardig in Leuven moet ik zeggen, goed voor mekaar! Gijs wilde ons graag nog Leuven zelf laten zien, maar het fietsen had toch zijn tol geëist bij een paar KV’ers (lees: Martijn) en men wilde vooral lekker op de comfortabele banken/stoelen van Gijs blijven zitten. Gelukkig had Matthijs ons bevolen om Risk mee te nemen en zo was de avondvulling bepaald. Ik moet bekennen dat ik niet meer weet wie gewonnen heeft. In ieder geval was het een gezellige avond. Na middernacht keerden we terug naar Overijse en konden we de beentjes hoog leggen. Zondagmorgen was net als zaterdag een grijze dag. Toch zou er een droge(re) periode komen volgens de buienradar en daarom planden we nog een mooie route van rond de 100km. Iets minder klimmetjes (maar toch voldoende hoogtemeters) en iets meer binnenweggetjes verder weg van Overijse. We gingen direct Wallonië in om daar tussen gloeiende weilanden te toeren en even stil te staan bij een ruïne van een groot klooster (al reed onze cultuurbarbaar Niels er in eerste instant langs zonder er een blik op te werpen). 24

Het Verzetje nr. 4 / 2011

De zondagroute bleek zeer geschikt voor lekker touren, de onderlinge strijd was er wat minder. Via de route van een oude spoorlijn (nu een kaarsrecht geasfalteerd fietspad) reden we terug Vlaanderen in en maakten we de 100km vol. Gijs kon er helaas op zondag niet bij zijn voor het fietsgedeelte, maar hij schoof nog wel graag even aan voor het avondeten. Mijn ouders waren zo vriendelijk geweest een heus feestmaal voor de KV’ers te maken, met als hoogtepunt de met geitenkaas en ham gevulde kip, gegaard in roomsaus, heerlijk! De weersvoorspelling was niet super toen we vertrokken, maar we hebben het droog gehouden en toch bijna 180km gefietst in twee dagen, met beide dagen richting de 1000 hoogtemeters. Al met al een zeer geslaagd weekend. Hopelijk hoeven we het weekend volgend jaar niet last minute te verzetten, zodat we dan met nog meer KV’ers zijn!

Profiel van de Smeysberg Huldenberg

Het clubblad van DWV Klein Verzet

25

www.kleinverzet.nl

Vakantie in de Vogezen Door Erik Olieman Net als vorig jaar was het ook dit jaar rond Hemelvaart weer tijd voor een reis naar de Vogezen om van een omgeving te genieten die ietsjes meer hoogteverschil kent dan het mooie Twente. Op zondagochtend, 13 mei, was het voor de eerste groep van 11 mensen tijd om te vertrekken. Met wat passen en meten moest eerst de MSG bus met alle tassen en fietsen worden gevuld, maar daarna konden we vertrekken. Nou ja vertrekken.... eerst moest er nog getankt worden en moesten de autobanden op spanning worden gebracht. Bij de Shell aangekomen werd ik erop gewezen dat één van mijn achterbanden wel erg weinig lucht had, terwijl die toch nog vrij recent opgepompt was, dus werd daarin ook nog wat lucht gedaan. En had ik vorig jaar in de Vogezen toch nog minstens 1km gereden op de fiets voordat ik lek had, nu waren we Enschede nog niet uit of ik had lek! De lucht liep net zo hard weer uit de autoband. Met de goede hulp van wat KV’ers was het volwaardige reservewiel er gelukkig snel opgezet en konden we nu echt naar de Vogezen vertrekken. Aan het eind van de middag kwamen we bij ons onderkomen aan, wel een beetje stijf, maar verder in goede conditie. Een gedeelte heeft nog een ritje van 30km gemaakt en de anderen zijn gaan koken en opruimen. Maandag was de eerste dag waarbij er echt gefietst werd. Uiteraard werden er verschillende tochten gereden, samen met Vera en Iris heb ik een tocht gemaakt van bijna 100km. Het onderkomen. Het was prachtig fietsweer op onze eerste volledige dag in de Vogezen en ook op de route was niks aan te merken. Al zat er wel één klim in die een redelijke lengte had en daarbij meerdere keren richting de 15% stijgingspercentage ging, wat toch een pijnlijke ervaring was. Later in de week heeft een andere groep diezelfde tocht gereden, en die zijn geheel toevallig bij die klim fout gereden waardoor ze bij het minder steile alternatief omhoog moesten. De rest van de dag was er gelukkig ook nog genoeg tijd om te ontspannen; een heerlijk zonnetje vormt een prima combinatie met ligbedden. maandagavond kwam ook de volgende groep aan, en ’s nachts kwam nog een groep. 26

Het Verzetje nr. 4 / 2011

De weersvoorspelling voor dinsdag was wat minder, maar het zag er allemaal prima uit, dus wat zou er mis kunnen gaan? Deze keer ging ik met Vera en Melanie een toch van zo’n 55km fietsen. Voor Melanie was het de eerste keer in de bergen, dus gaven we haar tijdens de tocht de standaard adviezen: “Zorg dat je niet teveel afkoelt”, “Je moet wel voldoende eten”, en uiteraard: “Melanie, kom van de schommel af!”. Het was weer een mooie tocht, met regelmatig toch nog een lekker zonnetje erbij. Jammer genoeg kwamen er wel steeds meer wolken aan de horizon, die ook steeds donkerder werden. Toen er nog 10km vals plat vanaf Gérarmer naar beneden gereden moest worden, begon het te regenen. Wat al snel erger werd en toen overging in flinke hagel. En aangezien een lekke autoband in Nederland blijkbaar niet telde, bedacht het lot dat ik toen nog eens een lekke band moest krijgen. Waarschijnlijk kent iedereen het wel dat je lek rijdt, je daarna gaat kijken of je de oorzaak in je buitenband kan vinden, en je je dan afvraagt of dat steentje dat je ziet zitten nou wel of niet de oorzaak was. Dat probleem heb je niet als er een spijker dwars door je band heen steekt, de binnenband had dan ook een bijzonder groot gat. Maar goed, er moest een band vervangen worden, en als iemand zich afvraagt of een band vervangen in een hagelbui leuk is: nee dat is niet leuk! Gelukkig ging dat wel redelijk snel, de band werd opgepompt tot wat minimaal nodig was (ook een band oppompen is een stuk minder leuk in een hagelbui), en we konden de laatste 10km voltooien terwijl we ons afvroegen of we al onze tenen zouden behouden (spoiler: ja). We waren als eerste groep weer terug, wat betekende dat we de beste douche konden gebruiken zonder lange wachtrij, zodat we toch weer een beetje op temperatuur konden komen. Later kwamen ook de andere groepen terug, die gelukkig ook slecht weer hadden meegepakt: leedvermaak maakt je eigen leed een stuk dragelijker. ’S Avonds ging het eigenlijk alle dagen hetzelfde, sommige gingen een boek lezen, sommige gingen spelletjes spelen en sommige wisten eigenlijk niet wat ze gingen doen, dus werd het bankhangen. Ook werden er plannen voor de volgende dag gemaakt.

Het clubblad van DWV Klein Verzet

27

www.kleinverzet.nl

Gezien het mindere weer dat voorspeld werd voor woensdag was dat voor mij een mooie dag om wat noodzakelijke dingen te doen. Samen met Vera naar de lokale garage geweest om het kapotte ventiel van mijn autoband te laten vervangen, en ook nog de binnenkant van de buitenband van mijn fiets schoongemaakt, gezien dat dat er niet schoner op wordt als je hem in een hagelbui vervangt. Een aantal mensen zijn ook nog gaan fietsen, terwijl het merendeel de auto heeft gepakt om wat plekken te bezoeken. Er hadden zich twee groepen gevormd, De ene groep is met een aantal auto’s naar Epinal geweest en de anderen zijn met mijn auto een rondrit gaan maken. Woensdagnacht, of eigenlijk donderdagochtend, kwam ook de laatste groep ons gezelschap houden, waardoor we compleet waren. De weersvoorspelling was weer redelijk positief, dus was het tijd om te fietsen. Samen met Vera, Melanie en Bas werd deze keer een tocht van bijna 80km gereden. Eerst werd er redelijk wat geklommen, en toen was ook al snel duidelijk wat het resultaat was van het weer van de vorige dag: sneeuw. Tel dan de relevante factoren bij elkaar op: een berg, een flinke open vlakte, sneeuw en hard wind en het is wel duidelijk dat het resultaat was dat het bijzonder koud was. Behalve voor Melanie, die vond het prima weer en vooral beenstukken waren volgens haar niet nodig.

Bij de klim naar het hoogste punt van de dag lagen Bas en ik een stukje voor op de dames, dus besloten we na de top bereikt te hebben nog een stukje door te rijden naar een beschutte plek. Daar aangekomen kon het wachten beginnen. Dat duurde een redelijk tijdje. Ze hadden er al lang moeten zijn, maar ze kwamen maar niet opdagen. Uiteindelijk arriveerde ze toch, en werd direct het mysterie opgelost: toen ze op een berg met een flinke wind en een temperatuur rond het vriespunt stonden, was de hoogste prioriteit om hun ouders op te bellen om die te vertellen dat ze op een berg met een flinke wind en een temperatuur rond het vriespunt stonden! Toen dat gebeurd was konden we de tocht voortzetten en gelukkig ging dat via een interessante afdaling richting wat warmere regionen. Het werd zelfs al snel zo warm dat besloten werd dat het een prima tijd was om op een terrasje in La Bresse wat te gaan drinken en alle mountainbikers te bewonderen. Nadat we daar een tijdje gezeten hadden, was het tijd voor de tweede helft inclusief nog twee flinke beklimmingen, om daarna weer terug te komen bij het kasteel.

28

Het Verzetje nr. 4 / 2011

De dag erop, vrijdag, vond ik dat het tijd was voor een rustdag, al dat fietsen is leuk, maar je moet het niet gaan overdrijven. Dat werd dus een dagje rustig aan doen, al was er ’s avonds nog wel vermaak: dat weekend was er een World Cup mountainbiken, en als onderdeel daarvan was er een race door het dorpje waar het georganiseerd werd (La Bresse), waarbij per ronde vier personen zo snel mogelijk een rondje moesten rijden, over bruggetjes, trappen, klimmetjes, etc. Dat was vaak een flink duw en trekwerk en erg leuk om te bekijken. Bij één van de trappetjes was het volgens Mark O. toch sneller om naar beneden te springen dan gewoon het trappetje af te rijden. Al snel liet één van de deelnemers zien dat Mark daarin gelijk had, hij was eerder beneden. Waar die deelnemer minder blij mee was, was dat zijn achterwiel doormidden was gebroken bij de sprong. En hoewel dat de meest spectaculaire manier was om een wiel kapot te krijgen, was dat zeker niet het enige slachtoffer van die avond.

De volgende dag was alweer de laatste mogelijkheid tot fietsen in de Vogezen. Samen met Sander en Bas heb ik toen nog een mooi kort rondje gereden, waarbij de route niet compleet overeenkwam met het plan, maar het er wel dicht genoeg bij in de buurt kwam. Bas liet ook nog duidelijk zien dat hij geheel tegen de afspraak in, in het geheim heeft getraind! Gelukkig kon hij er bij de laatste klim nog wel uitgesprint worden, want het is natuurlijk niet de bedoeling dat hij overal als eerste naar boven rijdt. Met die rit was de Vogezen week weer teneinde gekomen en werd het dus tijd om in te pakken, zodat we de volgende dag weer huiswaarts konden keren. Als voorbereiding had ik samen met Melanie nog een extra CD met bijzonder goede (lees foute) nummers gebrand. Dus toen we zondag samen met Alex en Frank huiswaarts reden hadden we genoeg om naar te luisteren. Al is schijnbaar hun muzieksmaak niet zo ontwikkeld als die van Melanie en mij! Het clubblad van DWV Klein Verzet

29

www.kleinverzet.nl

VOGEZEN

2012

30

Het Verzetje nr. 4 / 2011

In Hengelo verkopen, construeren, assembleren en testen we centrifugaal compressorinstallaties; de serviceorganisatie pleegt onderhoud op turbomachinery in alle voorkomende toepassingen. Inmiddels is ons pakket uitgebreid met gasturbine gedreven compressor- en pomp installaties. We richten ons op de internationale olie-, gas-, chemischeen petrochemische industrie en energiebedrijven en bieden oplossingen op maat

Industrieplein 3, 7553 LL Hengelo Postbus 329, 7550 AH Hengelo T: 074-240 2000 F: 074-240 2007 E: [email protected]

Siemens Nederland N.V. locatie Hengelo

Het clubblad van DWV Klein Verzet

31

www.kleinverzet.nl

KV’er in het buitenland (2) Door Meindert de Groot Voor mijn stage, een onderdeel van mijn studie Applied Mathematics, verblijf ik sinds half maart in Trondheim, Noorwegen. Ik voer mijn opdracht uit bij het onderzoeksinstituut SINTEF Materials and Chemistry op de afdeling Flow Technology. De bedoeling is dat ik blijf tot begin september, maar ik heb eventueel de optie om langer te blijven indien nodig. Waarom zo lang? Aanvankelijk was het niet mijn bedoeling zo lang in Noorwegen te blijven (het is tenslotte een duur land; Trondheim was kort geleden zelfs de duurste stad van de wereld), maar SINTEF bleek mij een opdracht aan te willen bieden die goed was voor een afstudeeropdracht. In overleg met mijn professor heb ik toen besloten om de stage te combineren met mijn afstuderen. De opdracht bestaat uit het ontwikkelen van een model voor de verspreiding van een gas in de atmosfeer, waarbij de focus ligt op gassen die ontsnappen uit een bron onder het zeeoppervlak. Je kan denken aan gas dat plotseling vrijkomt na het scheuren van een pijpleiding of een onderzeese opslag. Tot nu toe ben ik erg enthousiast Mijn werkplek. over Trondheim. Het klimaat zou beter kunnen, maar de natuur is waanzinnig mooi en de Noren zijn over het algemeen erg vriendelijk. Ik voel me hier zo op mijn gemak dat ik af en toe niet eens realiseer dat ik in Noorwegen ben. Hoewel het wel eens tegen me werkt, is het grappig om te merken dat sommige mensen mij aanzien voor een Noor. Omdat Trondheim aan een fjord ligt, zijn maar weinig delen van de stad vlak. Ik moet lachen als ik mensen tegenkom die kennelijk de moed hebben opgegeven en met de fiets omhoog lopen. Overigens heb ik zelf niet gefietst sinds ik hier ben aangekomen; ik beschik namelijk nog niet over een fiets. Het weer was lange tijd ook niet geschikt om te fietsen, zeker omdat ik naast mijn zomersetje maar weinig Uitzicht op het fjord. fietskleding heb meegebracht. Om een indruk te geven over het weer: rond Pasen trok er nog regelmatig een sneeuwbui over Trondheim en begin mei hadden we voor het eerst een paar mooie dagen met temperaturen tegen de 20 graden. Het 32

Het Verzetje nr. 4 / 2011

duurde vervolgens tot half mei voordat de bomen groen kleurden. Maar de plannen om een fiets aan te schaffen zijn er. Nu het ’s nachts vrijwel niet meer donker wordt, is er meer dan genoeg tijd om na een werkdag voor een paar uurtjes de fiets te pakken. Tot die tijd haal ik mijn beweging uit iedere dag naar mijn werkplek lopen; dat komt neer op ruim tien kilometer per dag. Het bevalt me best goed, ook omdat het prettig is op twee manieren: om wakker te worden in de ochtend en om te ontspannen in de avond na een lange werkdag. Een populaire activiteit onder studenten in Trondheim is het ondernemen van zogenaamde cabintrips. Dat houdt in dat je (voor relatief weinig geld) voor een dag, of langer, een hut boekt die zich ergens midden in de natuur bevindt. Varierend in lengte van twee tot zeven uur is de wandeltocht naar zo’n hut al een heel avontuur op zichzelf. In een van mijn eerste weken in Trondheim besloot ik mee Cabintrip te gaan op een cabintrip. Jammergenoeg liep niet alles volgens planning; we bereikten wel de hut, maar er was geen plaats meer. Om een lang verhaal kort te maken: er was sprake van een dubbele boeking. Omdat er genoeg tijd was om terug te lopen en de laatste bus te halen, besloten we dat maar te doen. Het zou waarschijnlijk toch geen prettige overnachting geweest zijn als we hadden besloten te blijven. In de aanloop naar Koninginnedag bleken er meer Nederlandse studenten in Trondheim te zijn dan ik op dat moment dacht. Om deze feestdag niet helemaal aan ons voorbij te laten gaan, organiseerden we met z’n allen een diner met zoveel mogelijk Hollandse gerechten. Dat bleek een groot succes. Aansluitend was een feest, met vanzelfsprekend de nodige hoeveelheid Hollandse ‘hits’, dat ook door andere buitenlandse studenten goed ontvangen werd. 17 mei is de nationale feestdag in Noorwegen. Op deze dag kleden Noren zich op hun allerbest aan. Voor velen betekent dit dat ze gekleed gaan in traditionele kledij. Het is heel bijzonder om dat eens gezien te hebben. Komende week begint het Europees Kampioenschap voetbal. Ik verwacht dat dat een heel feest gaat worden met studenten van verscheidene nationaliteiten. Met dank aan mijn Nederlandse huisgenote is onze woonkamer alvast oranje gekleurd. Het clubblad van DWV Klein Verzet

Koninginnedag

33

www.kleinverzet.nl

Nacht van Hengelo Door Niels Haak Vrijdag 1 juni stond voor Klein Verzet in vele opzichten in het teken van het altijd mooie Hengelo. Ten eerste waren we door wedstrijdtrainer Rob Vroeling uitgenodigd om s’ middags een bezoek te brengen aan het nieuwe kantoor van een van onze sponsors, namelijk Siemens. Daarnaast vond die avond het altijd gezellige evenement ‘Nacht van Hengelo’ plaatst. Vast onderdeel van dit festijn is de wielerronde, waarin dit jaar welgeteld vijf KV’ers aan de start stonden. Bij de amateurs stonden aan het eind van de middag Niels Leferink, Adriaan van den Berg, Robert-Jan den Haan en Jernst Tempelaar alias Opa in het rood-zwarte tenue van Klein Verzet aan de meet. Als klap op de vuurpijl mocht Mark Olieman, die op 2e pinksterdag de titel bij de districtskampioenschappen voor eliterenners in de wacht had gesleept, die avond bij het profcriterium starten. Om het geheel nog aantrekkelijker te maken voor de altijd hongerige en dorstige leden van KV, stelde Niels zijn huis en tuin beschikbaar voor een uitgebreide barbecue. Al met al een enerverende dag voor de vereniging wat genoeg voer voor discussie opleverde. Om half vier vertrokken de voorziter, KV chefkok Kommeren, Ton junior en ondergetekende richting Hengelo om een bezoek te brengen aan het nieuwe gebouw van Siemens. Enigszins verbaast waren we over het feit dat Sander met twee anderhalf liter water flessen gevuld met een witte vloeistof onder z’n snelbinders richting het verre Hengelo vertrok. Al snel werd het duidelijk dat de flessen gevuld waren met de signature Kommeren knoflooksaus en dat hét geheim van de kok is dat de geroemde saus ‘shaken not stirred’ op z’n best is en daar leende het fietsritje naar Hengelo zich perfect voor.

Het nieuwe Siemens kantoor.

34

Het Verzetje nr. 4 / 2011

Eenmaal aangekomen in Hengelo werd de groep aangevuld door Irish, waarna we warm welkom werden geheten door Erwin Zeekant, bij sommigen beter bekend als Spijkertje, die momenteel bij Siemens aan het afstuderen is. Na de noodzakelijke veiligheidsmaatregelen te hebben getroffen (lees een krabbeltje en een batch) konden we het walhalla van Siemens betreden. Rob en Erwin gaven een rondleiding door het hypermoderne gebouw en vertelden ons alle ins en outs van de nieuwe werkwijze binnen Siemens. De filosofie binnen Siemens is dat vrijwel geen enkele werknemer een permanente werkplek heeft, maar dat iedereen in een open omgeving kan werken aan een van de vele plekken in de open kantoor ruimte. Hierdoor zou men dus makkelijk moeten kunnen switchen van werkplek daar waar nodig. Bij deze manier van werken is volgens Rob alles gericht op het stimuleren van een flexibele werkhouding. Kortom, een zeer bijzondere en innovatieve manier van werken. Ook werden we door Rob uitgenodigd om nog eens terug te komen voor een volledige rondleiding in de productiehallen. Na een interessante rondleiding werd het hoog tijd om de villa van Niels op te zoeken om daar de nodige voorbereidingen op de wedstrijd en de BBQ te treffen. Niels, van wie menig KV’ers had verwacht dat hij nog minstens een jaar of vijf bij paps en mams in Boekelo zou blijven wonen, bewoond sinds een paar maanden een prachtige zolderverdieping van een nog mooiere villa, met ruime tuin, inclusief zwembad en trampoline, in hartje Hengelo. Goed voor elkaar dus, en een ideale locatie voor menig KV feest! Echter, voordat de barbecue aangestoken kon worden, stond eerst nog het criterium voor de amateurs op het programma waar Klein Verzet, zoals gezegd, met vier man aan de start stond. De jongens moesten in totaal vijftig rondjes van 1,2 km over het parcours midden door Hengelo afleggen. Direct vanaf de start stond de wedstrijd op scherp en vloog het peloton met een gemiddelde snelheid van ruim 45 km/u door de straten van Hengelo. De meegereisde KV fans zorgden elke ronde voor een oorverdovend applaus wanneer Niels, Adriaan, Robert-Jan en Jernst voorbij raasden. De andere renners in het peloton Het peloton raast door de straten van Hengelo. keken voornamelijk raar op wanneer wij ‘OPA’ elke ronde weer luidkeels aanmoedigden. Laatstgenoemde deed zijn bijnaam echter eer aan door halverwege de wedstrijd z’n racemachine aan de kant te zetten. Al snel bleek dat Jernst s’avonds nog een twee uur lange hockey training op het programma had staan en de Nacht van Hengelo slechts als een warming-up beschouwde. Kortom, respect Opa! Het clubblad van DWV Klein Verzet

35

www.kleinverzet.nl

Met nog drie renners in de strijd, begon het einde van de race in zicht te komen. Inmiddels had zich een kopgroep van tien man gevormd, waarin Niels en Robert-Jan fluitend meekwamen. Geheel volgens teamtactiek hield Adriaan de volledige controle in het peloton en wist zo te verkomen dat een aantal laatbloeiers van OWC de kopgroep nog konden terughalen. Dit laatste bleek sowieso al snel een kansloze missie en de wedstrijd stevende af op een zinderende finale waarin, voor zowel Robert-Jan als Niels, veel te halen was. Helaas liep op ongeveer 15 ronden voor de eindstreep de ketting van Robert-Jan z’n fiets, waarop hij de strijd moest staken. De totale deceptie en het persoonlijk drama voor Robert-Jan werden al snel omgezet in het nog harder schreeuwen voor de KV’ers die nog wel in de hevige strijd verwikkeld waren. Voor Niels zat er niets anders op dan alles op alles te zetten en z’n longen uit z’n lijf te trappen. Met nog enkele rondes resterend werd de snelheid in de kopgroep flink opgeschroefd. Vlak voor de laatste bocht zette Niels zijn eindsprint in en gaf hij zijn directe tegenstander Bert Lip van de Harderberger WSV een lesje sprinten, door met ruim een fietslengte voorsprong als nummer 1 over de eindstreep te komen. De meegereisde KV’ers en andere fans waren Niels op kop van de de kopgroep. in extase en Niels werd na z’n ereronde dan ook warm onthaald om vervolgens het podium te beklimmen. De winst in deze thuiswedstrijd was voor Niels alweer de tweede van dit seizoen, nadat hij ruim een week eerder ook al de Ronde van Eibergen op z’n naam wist te zetten. Adriaan wist op een zeer solide manier als 21e de wedstrijd uit te rijden, wat een prestatie is die menig KV’er (waaronder ikzelf) hem niet zo snel na zou doen! Na een zware strijd, zeker voor de benen van de renners en de kelen van de toeschouwers, was het hoog tijd om de hongerige lichamen te voeden en de kelen te smeren. Niels had genoeg vlees en salade in huis gehaald om een heel weeshuis van een goede maaltijd te voorzien. Kortom, maar net genoeg voor de KV’ers die al de hele middag langs de kant van het parcours hadden gestaan. Naast het vele eten gingen ook de biertjes als warme broodjes over de toonbank. Nadat de ‘Masters 40+’ (als je het mij vraagt een iets te hippe naam voor de gemiddelde renners in deze klasse) hun rondjes om de kerk hadden gereden en Rudi Kemna als eerste over de streep kwam, begon het publiek zich klaar te maken voor hét evenement van de avond, het profcriterium. Langzaam aan begonnen de bekende namen, waaronder Lieuwe Westra, Maarten Tjallingii, Joost Posthuma en natuurlijk 36

Het Verzetje nr. 4 / 2011

-Italiaanse hoop in donkere dagen- Petacchi, een aantal rondjes warm te draaien. Ook trots van de vereniging Mark Olieman melde zich al snel op het parcours en kwam nog even een praatje maken bij de barbecue. Zoals menig van jullie wel weten is de kennis op het gebied van het profwielrennen van ondergetekende niet erg sterk. Het was dan ook alsof me verteld werd dat sinterklaas niet bestaat, toen Mark ons vertelde dat het criterium een volledig geregisseerd schouwspel zou worden. Tot op de tussensprintjes aan toe zou de wedstrijd in scene worden gezet. Een teleurstelling van ongekende omvang voor mij en met mij menig ander KV’er. Echter toen er zowaar een reclamekaravaan voorbij kwam, werd men weer lichtelijk enthousiast. Tijdens de wedstrijd spatte zoals verwacht de spanning en sensatie er niet echt vanaf, al hield dat de meegereisden er niet vanaf om Mark elke ronde flink aan te moedigen. Het feit dat Mark als 32e van de 32 over de streep kwam mag dan ook niet gezien worden als een representatieve einduitslag. Pikant detail wellicht is dat er tijdens de wedstrijd nog even commotie in het peloton ontstond. Mark zou hebben aangegeven dat hij nog wel even een demarrage wilde inzetten om naar de kopgroep te rijden. Hij kreeg bijstand van Ji Cheng, die voor het Agros-Shimano team rijdt en afkomstig is uit Hengelo. Helaas werd het Mark niet gegund om zichzelf even flink in de kijker te rijden en werd hij door Bobbie Traksel (team Landbouwkrediet – Euphony) teruggeroepen. Het is in ieder geval duidelijk wie we niet gaan uitnodigen voor de introtrainingen. Om toch maar een ‘moment of fame’ te pakken besloot Mark een rondje op kop van het peloton te gaan rijden. Gelukkig was dit genoeg reden voor de speaker om de naam van onze districtskampioen van het Kanjers voor Kanjers Cyclingteam luidkeels in het zonnetje te zetten. Volgens Mark was de wedstrijd verder “behoorlijk saai en werd het al snel een kwestie van ronders aftellen tot het eind van de wedstrijd, maar met zo’n doelloze wedstrijd duren die 90 kilometers dan toch wel lang”. Ondanks alles reed Mark de wedstrijd in stijl uit en pronkt zijn naam toch mooi tussen die van de ‘grote’ profs. Naast het feit dat Mark in Hengelo met de profs mee mocht rijden, plaatste hij zich met het districtkampioenschap ook voor het NK wielrennen dat dit jaar op 16 en 17 juni in Exloo wordt verreden. De elite renners, waaronder Mark, komen hier op de 17e in actie. Op het moment dat de wedstrijd verreden wordt ligt dit verzetje bij de drukker. Dus met terugwerkende kracht wensen wij Mark ontzettend veel succes in Exloo. Wat betreft de Nacht van Hengelo… het bleef nog lang onrustig! Het clubblad van DWV Klein Verzet

Niels op het podium.

37

www.kleinverzet.nl

KV’er in het buitenland (3) Door Sebastian Sterl Van 20 april tot en met 16 mei ben ik met mede-natuurkundestudenten weggeweest op studiereis naar Japan. Een studiereis is in principe bedoeld om de academia en het bedrijfsleven van een ander land te leren kennen, maar het is natuurlijk ook een perfecte mogelijkheid om de cultuur, de mensen en de natuur onder ogen te zien.

De route die ik heb afgelegd.

Stoplichten op groen voor voetgangers op Shibuya Square.

Japanse steden: Tokyo De eerste anderhalve week van de reis hebben we voornamelijk doorgebracht in Tokyo. Met meer dan 30 miljoen inwoners (dat is dus bijna 2x Nederland) is Tokyo het grootste steden-agglomeraat ter wereld. Van een zodanig grote stad zou men misschien verwachten dat het enorm druk en rommelig kan zijn. Niets is minder waar voor Tokyo. Het is een schone en georganiseerde 38

Het Verzetje nr. 4 / 2011

stad. Het verkeer gaat er prima en er ligt weinig rommel op de straten, wat in Nederland vaak wel anders is. Tevens staat Tokyo bekend als een van de meest leefbare en veilige steden ter wereld. Volgens een van onze begeleiders van de UT, die jaren in Japan heeft gewoond, is Tokyo ‘’waarschijnlijk veiliger dan Enschede’’. In Tokyo is, zoals te verwachten, zo ongeveer alles te vinden. Er zijn kleine toeristische straatjes met veel restaurantjes; er zijn oude tempelcomplexen; er zijn groene parken; en er zijn drukke moderne uitgaanswijken zoals Shibuya. Andere grote steden die we bezocht hebben, zijn Hiroshima (erg mooie stad, gelegen aan zee), Osaka (tweede stad van Japan – in veel opzichten een soort Rotterdam, maar dan groter), en Kyoto (tevens erg mooi, bevindt zich tussen de bergen en is de culturele hoofdstad van Japan, met heel veel tempels e.d.). Japanners De gemiddelde Japanse persoon is zeer beleefd, vriendelijk en behulpzaam. Over Japanse service valt geen kwaad woord te zeggen. In restaurants is de bediening zeer attent en donders snel, maar het is meer dan dat. Een voorbeeld: toen men er in een restaurant achter kwam dat iemand van onze groep zijn paraplu vergeten was, is een man van dit restaurant nog minstens twee blokken achter de groep aan gerend om de plu terug te brengen. Ander voorbeeld: Toen ik met een paar anderen de trein naar Kyoto wilde pakken, hebben we gevraagd aan een stationsbediende hoe dit het snelste kon. In vrij rudimentair Engels heeft hij uitgelegd hoe te reizen. De uitleg was prima en duidelijk; maar terwijl we enkele minuten later op de trein stonden te wachten, kwam de man nog een keer naar ons toe met een extra spoorkaart waarop hij de route nog maar eens duidelijk had ingetekend. Al buigingen makend bedankte hij zich bij ons (voor het feit dat wij bij zijn werkgever meereisden, denk ik). Ook waren veel mensen erg spontaan. Een Westers stereotype beeld van Japanners is dat ze enigszins introvert zouden zijn. Ik weet niet hoe mensen in Japan onder elkaar zijn, maar naar ons toe was dit in ieder geval niet zo. Velen waren juist heel nieuwsgierig en vroegen ons naar waar we vandaan kwamen, wat we van Japan vonden, hoe het in ons land was, enzovoort. Zowel met willekeurige mensen in de trein, als met studenten op een universiteit die ons een rondleiding gaven, zijn veel interessante gesprekken gevoerd. Een karakteristiek van de Japanse cultuur is dat er veel gebaseerd is op eerlijkheid. Zo hoef je eigenlijk niet bang te zijn dat je wordt gerold of iets dergelijks. Een mooi voorbeeld hiervan is het betaalsysteem dat ik zag in de tram in Hiroshima. Hier wordt niet bij het in- maar bij het uitstappen (voorin) betaald. Het geld dient in een soort bakje bij de chauffeur gelegd te worden. Deze kijkt nauwelijks naar wat je erin gooit, laat staan dat het bedrag nageteld wordt, terwijl hij je vriendelijk bedankt dat je mee bent gereisd. Het systeem is gebaseerd op eerlijkheid; men gaat er gewoon vanuit dat je het correcte bedrag betaalt. Het clubblad van DWV Klein Verzet

39

www.kleinverzet.nl

Japanse natuur Ook heb ik op een aantal plekken kennis kunnen maken met prachtige Japanse natuur. De eerste keer dat we een serieus natuur-uitstapje deden was in Tsukuba (ten noorden van Tokyo), om Mt. Tsukuba te beklimmen. Deze berg is 877 meter hoog en maakt deel uit van een richel die midden in het vlakke landschap staat. Toen we op de top kwamen, hadden we aan de ene kant van de richel vrij uitzicht over het dal, en aan de andere kant een zee van wolken van bovenaf gezien. Een prachtig uitzicht.

Miyajima is rijk aan bomen en geweldig uitzicht.

Half bewolkt op Mt. Tsukuba.

Een volgende uitstapje was op Mt. Fuji. We hebben een wandeling gemaakt door de sneeuw, zo’n 1000 meter onder de top (3776 m). Hoewel het erg bewolkt was, was het leuk om te doen. Het landschap is er bijna volledig zwart-wit omdat de ondergrond bestaat uit zwart vulkanisch gesteente. Op en rond Mt. Fuji heb ik heel wat Japanners op de racefiets gezien. Ik was enigszins jaloers omdat het een prachtige en uitdagende omgeving moet zijn om te fietsen. Het mooiste stukje Japan (naar mijn mening) heb ik gezien tijdens ons verblijf in Hiroshima. Hier heb ik een bezoek gebracht aan het eiland Miyajima. Na de top van het eiland (Mt. Misen) bereikt te hebben, hadden we een geweldig uitzicht over het eiland zelf, de baai waar Hiroshima aan ligt, en de vele andere eilanden. Het weer was perfect, we hebben een hele tijd op de top gezeten en gewoon gekeken naar het prachtige zicht. Vervolgens zijn we terug naar het strand gelopen en hebben de zonsondergang achter de bergen van Hiroshima gezien. 40

Het Verzetje nr. 4 / 2011

De zon gaat onder achter Hiroshima.

Als laatste noemenswaardige natuur-uitstapje hebben we in de laatste week overnacht in een tempel op Shigi-san, een berg tussen Osaka en Nara. Ondanks de nabijheid aan deze twee steden was het een heel rustig gebied waar mooi gewandeld kon worden door de bossen. Tot besluit Kortom: het was een supergave en gezellige reis, waar ik veel mooie plekken heb gezien en een boel leuke dingen heb gedaan. Jammer dat ik de Vogezen moest missen, maar het was het absoluut waard.

Het clubblad van DWV Klein Verzet

41

www.kleinverzet.nl

De vuurdoop Door Adriaan van den Berg Regen, regen en nog meer regen. De eerste amateur koers die ik zal gaan rijden zal een hele natte worden. Het is 9 april en ik vertrek vanuit Barneveld met de trein naar Gorinchem om te gaan koersen in Werkendam. In de stoptrein van Utrecht naar Geldermalsen een keiharde knal. De trein is zo goed als leeg, anders was er grote paniek uitgebroken. Ik kijk ook verschrikt om me heen, wat is dit? Ik loop naar mijn racefiets en constateer een klapband. Snel een nieuw binnenbandje erin. Aangekomen in Gorinchem stap ik op de fiets om de laatste paar kilometer naar Werkendam te fietsen. Bij de permanence loop ik de trap op naar het restaurant en jawel hoor, daar hebben we Martijn Schreuders die een broodje kroket aan het eten is. Martijn had bij de regiorecreanten gereden en wist daar een paar premiesprints te pakken. We praten wat over zijn koers, hoe het met de gladheid is op het parcours. Volgens Martijn valt het allemaal mee, maar eerlijk gezegd heb ik er op dat moment nog een hard hoofd in. Onervaren als ik ben fiets ik ongeveer een kwartier van te voren naar de start. Daar maak ik kennis met de uitdrukking ‘’wie het eerst komt, wie het eerst maalt’’. Geen loting hier om de startposities te bepalen, ik mag dus mooi op de laatste rij starten.

De start.

42

Het Verzetje nr. 4 / 2011

De wedstrijdcommentator begint met zijn praatje, vertelt welke prijzen er zullen zijn. De voorrij wagens komen op gang. De spanning giert door mijn lijf. Dan het geluid van de bel gevolgd door het inklikken van de pedalen. We zijn weg. Meteen volle bak richting de eerste flauwe bocht op het natte wegdek. Bij de eerste haakse bochtencombinatie gaat het tempo er alweer uit vanwege de regen. Het harmonica effect zorgt ervoor dat de achterste renners bijna stil staan in de bocht. Na deze chicane is het 100 meter sprinten om linksaf te slaan en de dijk op te draaien. De wind heeft hier vrij spel en het peloton gaat op de kant. Ik zie de eerste renners al lossen, nee schuddend met hun hoofden. Het is aanklampen, op de tanden bijten om in het wiel te blijven. Met de mond wijd open om toch te kunnen ademen want datzelfde wiel straalt liters water je gezicht in. Dan valt het tempo wat terug op het laatste deel van de dijk en gaat het peloton breed over de weg. Een ideale kans om wat op te schuiven en de benen een moment van rust te geven. Meteen weer een demarrage. Een man of vier/vijf gaat er van door. Vanaf de dijk is het weer linksaf om na een paar honderd meter een flauwe linkerbocht te maken richting de finish. Net na de finishlijn staat Martijn met zijn vriend me aan te moedigen. Dat geeft een boost aan het moraal! Ja ik weet het, moraal zou moreel moeten zijn, maar ik hou wel van de Maarten Ducrot variant, het klinkt gewoon beter.

In de remmen om de dijk op te draaien.

Op de achtergrond de dijk.

Het getal op het rondebord wordt lager en lager. Het peloton dunner en dunner. Elke keer als we de dijk opdraaien is het een slachtveld. Kleine gaten worden groter, mensen sturen opzij, kijken achterom , hun blik zegt genoeg. Tot tweemaal toe besluit mijn voorganger dat het niet meer gaat. Op dat moment moet je wel het gat dicht rijden, anders lig je er zelf ook af. Het clubblad van DWV Klein Verzet

43

www.kleinverzet.nl

Nog zes ronden te gaan, inmiddels is er een definitieve kopgroep ontstaan, van een renner of vijf. De gladheid van het wegdek eist dan toch twee slachtoffers. In de chicane schuiven twee renners op de gebakken klinkers de hekken in. Ik moet zelf vol in de remmen, voeten uit de pedalen om op de fiets te blijven. Ik hoor een bijna kinderlijk gejammer, het komt uit de richting van de renner die op de grond zit. Een korte blik, meer is het niet, want de koers gaat door. Snel weer in de pedalen klikken en gas geven om aansluiting te vinden bij het uitgedunde peloton. Die aansluiting is er nooit meer gekomen. Het noodlot treft ook mij. De bout onder mijn zadel is losgegaan, waardoor mijn zadel verticaal staat en er niet meer op te zitten valt. Staand fiets ik naar de finish, verlaat het parcours en zoek Martijn op. Op de achtergrond hoor ik de speaker nog wat roepen over een ronde vergoeding, vanaf nu niet meer geldig, want minder dan vijf ronden te gaan, ik krijg het half mee. Ach wat maakt het uit, voor mij zit de koers er op. Teleurgesteld of gedesillusioneerd ben ik niet, totaal niet. Man, dit was gaaf, dit is koersen! We lopen naar de auto waar mijn tas in ligt. Ik moet dan nog langs de permanence om mijn rugnummer in te leveren, dus ik neem afscheid van Martijn. Het regenen is niet minder geworden, ik stap zijknat op de fiets richting het station van Gorinchem. Op een tiental seconden mis ik de trein, dus dat wordt een half uur wachten op de volgende. Ik neem plaats op een bankje en wacht. Tevreden denk ik terug aan mijn eerste wedstrijd, het mee kunnen komen. Het is stil op het station, toch niet, de stromende regen hoor ik ritmisch tikken op het dak.

44

Het Verzetje nr. 4 / 2011

MSG Telecom deal

Gegarandeerd lage belkosten

Op tijd op weg . . . wereldwijd

Oldenzaalsestraat 302 |7523 AH Enschede Telefoon 053 - 434 12 12 | www.msg-eurokoeriers.nl www.msg-fietskoeriers.nl

Het clubblad van DWV Klein Verzet

45

www.kleinverzet.nl

Verjaardagen Juni 6 juni 25 juni 26 juni

(22) (19) (25)

Martijn Brand Stefan Haan Tim van de Kruijs

(22)

Mirjam Visscher

Juli 5 Juli

Augustus 1 augustus (24) 2 augustus (25) 8 augustus (25) 11 augustus (24) 11 augustus (22) 14 augustus (19) 17 augustus (22) 20 augustus (25) 20 augustus (25) 21 augustus (24) 28 augustus (24)

Nick Rondeel Lukas Legters Richard van der Sluis Erwin Zeekant Jelmer Boter Iris Bosch Frank Tibben Arjen Wilts Robert-Jan den Haan Nick Kweldam Mart Langereis

September 2 september (24) 5 september (19) 9 september (25) 14 september(19) 16 september(23)

46

George Onderdijk Tessa Hoogma Meindert de Groot Koen Verbruggen Arjen Gebraad

Het Verzetje nr. 4 / 2011

Trainingstijden Maandag

Toertraining, 18:00 verzamelen sportcentrum UT.

Dinsdag

Wedstrijdtraining, 18:00 verzamelen sportcentrum UT.

Donderdag

Intermediate training, 18:00 verzamelen sportcentrum UT. Het niveau van deze training ligt tussen die van de toertraining en wedstrijdtraining in. De training zal gegeven worden door Niels Beekman. Niels is een oud Klein Verzet lid, momenteel werkzaam bij Thales. Net zoals de beginnerstraining zal de intermediate training de komende tijd ook open zijn voor leden van Skeuvel en Aloha. Klein Verzet leden kunnen op hun beurt mee met de wedstrijd- en de beginnerstraining van Skeuvel en Aloha. Trainingswedstrijd op de baan in Oldenzaal Op donderdag is het mogelijk om mee te rijden op de wielerbaan in Oldenzaal om een trainingswedstrijd te rijden. Verzamelen gebeurt om 18:30 bij het Sportcentrum op de UT of om 18:30 voor Ten Tusscher. Het niveau is ongeveer gelijk aan die van de wedstrijdtraining. Enige conditie is dus wel vereist. Houd ook de website in de gaten voor actuele trainingstijden. www.kleinverzet.nl

Het clubblad van DWV Klein Verzet

47